Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone…  (Jk 5, 14-15).

Skutki specjalnej łaski sakramentu namaszczenia chorych:

• zjednoczenie chorego z męką Chrystusa dla jego własnego dobra oraz dla dobra całego Kościoła,
• umocnienie, pokój i odwaga, by przyjmować po chrześcijańsku cierpienia choroby lub starości,
• przebaczenie grzechów, jeśli chory nie mógł go otrzymać przez sakrament pokuty,
• powrót do zdrowia, jeśli to służy dobru duchowemu,
• przygotowanie na przejście do życia wiecznego.

Szczególnej pomocy Bożej potrzebuje człowiek w czasie ciężkiej choroby, a zwłaszcza w niebezpieczeństwie śmierci. Zapraszając kapłana z posługą do chorego przygotujmy: stół nakryty białym obrusem, na nim krzyż i świeca.

Zgłoszenie:

• chęć przyjęcia sakramentu namaszczenia chorych należy zgłaszać do kancelarii parafialnej.

Odwiedziny księdza:

• odwiedzam chorych w pierwszą piątek miesiąca od godz. 9⁰⁰,
• jeżeli powyższy termin nie jest dogodny wizyta odbędzie się we wcześniej uzgodnionym dniu,
• w nagłych przypadkach o posługę sakramentalną wobec chorych można prosić o każdej porze dnia i nocy pod numerem telefonu 18-265-30-08.

Kodeks Prawa Kanonicznego
o sakramencie chorych

(wybrane fragmenty)

Kan. 1000.
§ 1. Namaszczenia powinny być dokładnie dokonane przy zastosowaniu słów, porządku oraz sposobu przepisanego w księgach liturgicznych. W wypadku wszakże konieczności wystarcza jedno namaszczenie na czole lub nawet na innej części ciała i wypowiedzenie całej formuły.

§ 2. Namaszczeń powinien dokonywać szafarz własną ręką, chyba że poważna racja zaleca zastosowanie narzędzia.

Kan. 1001. Duszpasterze i bliscy chorego powinni troszczyć się, by chorzy byli umacniani tym sakramentem w odpowiednim czasie.

Kan. 1004.
§ 1. Namaszczenia chorych można udzielić wiernemu, który po osiągnięciu używania rozumu, znajdzie się w niebezpieczeństwie śmierci na skutek choroby lub starości.
§ 2. Sakrament ten wolno powtórzyć; jeśli chory po wyzdrowieniu znowu ciężko zachoruje lub jeśli w czasie trwania tej samej choroby niebezpieczeństwo stanie się poważniejsze.

Kan. 1005. Wątpliwości, czy chory osiągnął używanie rozumu, czy poważnie choruje albo czy rzeczywiście już umarł, należy udzielić tego sakramentu.

Kan. 1006.  Sakramentu należy udzielać chorym, którzy – będąc przytomni na umyśle – przynajmniej pośrednio o niego prosili.

Kan. 1007.  Nie wolno udzielać namaszczenia chorych tym, którzy uparcie trwają w jawnym grzechu ciężkim.

Przyjmowanie Komunii Świętej
jako wiatyk

/wybrane fragmenty/

Kan. 921.
§ 1. Wierni znajdujący się z jakiejkolwiek przyczyny w niebezpieczeństwie śmierci, powinni być umocnieni Komunią świętą na sposób Wiatyku.
§ 2. Chociażby tego dnia przyjęli już Komunię świętą, to jednak bardzo się zaleca, aby – znalazłszy się w niebezpieczeństwie śmierci – otrzymali ponownie Komunię świętą.
§ 3. Gdy niebezpieczeństwo śmierci trwa dłużej, zaleca się, aby Komunia święta była udzielana wielokrotnie, w poszczególnych dniach.

Kan. 922. Udzielenia Wiatyku chorym nie należy zbytnio odkładać. Duszpasterze powinni pilnie czuwać nad tym, by chorzy byli posilani wtedy, gdy są jeszcze w pełni świadomi.